Quo modo autem philosophus loquitur? Si enim ad populum me vocas, eum. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. In schola desinis. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius.

Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. At enim hic etiam dolore. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Esse enim, nisi eris, non potes. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit.